Hayatın olağan akışı bizi öyle bir girdaba çekiyor ki; herkesi/hepimizi, ben merkezli yapıyor, bencilleştiriyor ve "her şey benim olsun/herkes bana çalışsın/benden habersiz kuş uçmasın…" gibi, bir halet-i ruhiyeye giriyoruz.Ben/sen/o/onlar farketmiyor,Hepimiz için geçerli…Zihniyetimiz böyle; doymuyor/doyumsuzca istiyor ve her şeye hükmetmek istiyoruz.Hele konu siyaset olunca;Sağcımız da solcumuz
Bu hikâyemiz Hz. Mevlana'dan…"Sert huylu bir adam, yolun kenarına dikenler ekti.Dikenler büyüyüp çoğalınca yoldan geçenleri rahatsız etmeye başladı. Yoksulların ayaklarını kanatıyor, giysilerini yırtıyordu.Yoldan geçenler:"Bu dikenleri sök, insanları rahatsız etmesin" demeye başladılar.Ama adam bunlara aldırmıyordu.Bir gün Allah'ın bir ermişi ona:"Kesinlikle bu dikenleri sök!" dedi.Adam yanıt verdi:"Elbet
"Batsın bu Dünya…Hayat sen ne çabuk harcadın beni,Dünya dünya zalim dünya…" gibi şiir ve şarkılarla,"Neylersin, hayat böyle,Benim de hayatım bu işte,Kaderim kötü yazılmış…" gibi yakınmalarla,Hatta daha ileri giderek, ağıza alınmayacak sinkaflarla; kızar, sitem eder ve her kötünün/kötülüğün bedelini hayata, dünyaya, feleğe fatura ederiz.İnsan denen varlık
