Güldün Mahzunî’nin berbat haline!..

İsyanı vardı,
İnsanoğlu insanın, insanîyete nisyanına (unutmasına) isyanı vardı.
Edep/adap/muaşereti hiç elden bırakmadı.
Bozmadı kendini,
Bozulmadı; bozdurmadı karakterini…
1939’da Kahramanmaraş’ın Afşin ilçesinin Berçenek köyünde doğmuştu.
İnandığı gibi yaşadı ve yaşadığı gibi de öldü!..
Aşık Mahsuni Şerif..

Yıl-1964;
Dört çocuk babası ve askere gitmişti.
Dördüncü çocuğu Emrah rahatsızlanır ve dönemin imkansızlıkları içinde Elbistan’a doktora götürülür.
Doktor ilgilenmez ve hiç de iyi karşılamaz.
Aile çok üzülür.
Bu durum, mektupla Mahsuni Şerif’e de iletilir.
Baba yüreği işte; dayanamaz,
Hele bir de uzakta/asker ocağında olduğunu düşünün; gel de dayan…
Hangi baba dayanabilir ki…
Üzgün/sitemkar ve kırgındır; amma-velakin Mahsunî yine bozmaz kendini…
Şiire döker arzuhalini;
“Acı doktor, bak bebeğe,
Berçenek’ten yaya geldim..
Bebektir, amma insandır,
Amman doktor bak bebeğe!..”

Askerden sonra yasaklamalar, engellemeler ve…

Yazının devamını okumak için bağlantıya tıklayınız: https://www.ogunhaber.com/yazarlar/cengiz-aygun/guldun-mahzuninin-berbat-haline-101887m.html