Gel de gülme..!

Ah Bülent Arınç ah…
Neden yaptın,
Niçin söyledin,
Nasıl böyle bir konuşma yaparsın..!
Yıktın, viran eyledin…
Halbuki ne güzeldi,
Güzellemelerle işi götürüyorlardı.
Nöbetçi açık oturumcular, sosyal medyacılar, akademik ünvanlı teorisyenler şimdi ne yapacak..
Bozdun Arınç, bozdun; adamların ezberlerini bozdun.
Kimyasını karıştırdın.
“Bizin mahallenin trollerini, mikrofon veya hoparlör”e dönüşmüşlerini nasıl düşünmezsin…
(Bizim mahallenin trolleri deyişi ve mikrofon-hoparlör benzetmesini Arınç yaptı.
Doğrusu hoşuma gitti. Ondan esinlendim, ben de…)
Yahu hiç olmazsa önce bir sinyal verseydin, zaman tanısaydın,
Yeni ezber çalışmaları yapsalardı…
Ama sen ne yaptın;
Şok şok şok…

Arınç’ın programından sonra açık oturumları, sosyal medyayı, köşe yazılarını takip ediyorum.
Of of of…
Tısss tısss ediyorlar.
Dişler kenetli, yutkunarak konuşuyorlar.
Söylenen sözlerin hak veya hakikat olup olmamasına ve neden-niçin söylendiğine “biraz da objektif mi olsak ki…” bağlamında bile olsa; asla bakmıyorlar.
Sadece saldırmak istiyorlar,
Ama “Ya Reis’in bilgisi dahilinde konuştuysa…” diye fren yapıyorlar.
Aslında gülüyorum, biliyor musunuz.
(Böylesi bir duruma nasıl gülersin, ayıp ayıp, demeyin..)
Acı acı gülüyorum.
Acınası halimize gülüyorum.
Anadolu’da “borç bine çıkınca kuzu eti yiyeceksin” derler.
O sözden mülhem, gülüyorum.
Yani “sınırsız tarafgirliğin” insanı ne hale düşürebildiği trajedisine gülüyorum.
Hele de “bir akademisyen olarak… bir siyaset bilimci olarak…” diye söze başlayıp da, “kamikaze” olmuşların düştüğü acınası hale gülüyorum…

Biliyor musunuz…

Yazının devamını okumak için bağlantıya tıklayınız: https://www.ogunhaber.com/yazarlar/cengiz-aygun/gel-de-gulme-101398m.html