Hayat mı bizi bozuyor, yoksa biz mi hayatı zorluyoruz?..

Hayatın olağan akışı bizi öyle bir girdaba çekiyor ki; herkesi/hepimizi, ben merkezli yapıyor, bencilleştiriyor ve “her şey benim olsun/herkes bana çalışsın/benden habersiz kuş uçmasın…” gibi, bir halet-i ruhiyeye giriyoruz.
Ben/sen/o/onlar farketmiyor,
Hepimiz için geçerli…
Zihniyetimiz böyle; doymuyor/doyumsuzca istiyor ve her şeye hükmetmek istiyoruz.
Hele konu siyaset olunca;
Sağcımız da solcumuz da,
İktidar da muhalefet de,
Seküler de, dindar da, hep aynı…
Sadece istiyor,
Vermek istemiyor,
Benimse iyi, değilse kötü oluyoruz.

Bazen kendimle kalıyor,
Kendime soruyor,
Ve, kendimle konuşuyorum.
Akıllı geçinen divanelere döndüğümüzü görüyor,
Önce, bir müddet şaşırıyor,
Sonra neden şaşırdığıma şaşırıyor ve garip bir şekilde bir anda gülümsemeye başlıyorum!..

Yine böyle bir anda, hayatın olağan akışının olağanüstü lüzumsuzluklarından kurtulup düşünürken aklıma iki fıkra geldi…

Yazının devamını okumak için bağlantıya tıklayınız: https://www.ogunhaber.com/yazarlar/cengiz-aygun/hayat-mi-bizi-bozuyor-yoksa-biz-mi-hayati-zorluyoruz-102079m.html