Nerede o güzel insanlar; öldüler mi, küstüler mi…

“Dünyayı dolaşan genç adam güzel bir şehre geldi.
Gözleri Emir Sultanın gözlerine benzerdi.
Kaşları çatık, rengi yanık sarı, kalın dudakları soluk.
İnce, uzun boylu.
Erkeğin yakışıklısı…
Dünyada bir arap atının tayı güzel olur, bir de erkeğin yakışıklısı.
Genç adam atından indi,
Baktı ki; bu şehir başka…
Öteki şehirlere hiç benzemiyor.
Şehrin insanları dünyanın en kanı sıcak, en cana yakın insanları.
Konuk için dersen, deli divane oluyorlar.
Fukarası yok gibi, zengin ve cömert.
Bet bereket dersen, yedi iklim dört bucaktan taşıyor.
Bütün şehrin insanlarının yüzyıllardan beri büyük bir mutluluk içinde oldukları besbelli.
Bura halkının, hiç mi hiç bir şeyden şikayetleri yok.
Bir şikayetleri varsa, o da ölümden.
Herhal ölüm bile güzel olur bu şehirde.
Yolcu böyle düşündü…

Bu şehirde bir de çok güzel atlar vardı.
Küheylan, seklavi; cins cins, don don.
Dorusu doruların en parlağı,
Alı kırı, kulası, abeşi, demirkırı, yağızı da öyle.
Burada atların donları da bir başka.
Her bir atlar ki; tüyleri yıldır yıldır.
Her birisi sürmeli gözlü ceren gibi, tıpkı…
Adam bu güzel şehre, bu iyi insanlara, bu cins atlara hayran kaldı.
Bu şehirde bir süre kaldı.
Sonra ayrıldı.
Bundan sonra da nereye gittiyse, kimi gördüyse yıllar yılı bu şehri, bu insanları, bu atları söyledi durdu.
Dilinden düşürmedi.
Hayranlığını bir ömür dile getirip, başka insanları da bu şehre hayran kıldı.
Adam çok yaşlandı.

Günlerden bir gün…

Yazının devamını okumak için bağlantıya tıklayınız: https://www.ogunhaber.com/yazarlar/cengiz-aygun/nerede-o-guzel-insanlar-olduler-mi-kustuler-mi-101269m.html